Het lastige van schrijven is, dat het een kijkje geeft in je ziel. Ik schrijf met ziel en zaligheid. Met mijn hart, zeg maar. Daarom schrijf ik niet veel blogs. Het valt me soms gewoon te zwaar. Ik hoef niet zo nodig de aandacht.

Bovendien wil ik niet weer zo'n schrijver zijn die zo graag met haar kop in de media komt. Die media boeien me niet zo. Beroemd zijn wil ik niet. Laat mij maar schrijven. Op de achtergrond, achter mijn computer. Met een schrijfblok op mijn schoot als het kan. 

Een rustig plekje is voor mij genoeg. Dat voetlicht zoek je zelf maar op. Met mijn tekst als je wilt - mits ik die voor jou heb geschreven natuurlijk, en we het eens zijn over de vergoeding daarvoor. 

Heb je een stukje tekst nodig? Of een heel boek? Of iets daar tussenin? Wil je hulp bij de teksten die je zelf schrijft? Laat het me maar weten.